Het 'zware' studentenleven

Ik kan zeuren, zaniken en zeveren wat ik wil, maar ik moet toegeven; het studentenleven is zo slecht nog niet. Ik woon lekker op mezelf, mijn lieve vriend woont dichtbij, school is om de hoek, donderdag sta ik in de kroeg, en als de dag erna te brak ben om op te staan, dan skip ik dat college toch gewoon?
Dit laatste is een gegeven waar veel excellente studentjes te braaf voor zijn. En geloof me, er is niks zo leuk als brakke studentjes spotten op straat (vooral als je zelf de dag ervoor wél netjes op elf uur lag te slapen).

In weken dat ik zelf op donderdagnacht de kroegen niet ben ingedoken en de flessen wijn netjes op hun plek heb laten staan, ga ik vrijdagochtend maar al te graag de straat op. Dames en heren van begin twintig met bleke gezichten en rooddoorlopen ogen lijken de wereld over te nemen. Slapend op de fiets of slenterend over straat; deze mensen hebben het na een wild avondje stappen maar al te zwaar.

Zodra er wordt gevraagd om begrip bij docenten, breekt de hel los. Weinig concentratie? Dan had je maar niet op stap moeten gaan! Uhu, dream on. Meneer, u bent ook jong geweest. Als een lekker wijf twintig jaar geleden aan u had gevraagd of u een avondje met haar wou spenderen, was u antwoord vast ook niet: ''Nou, euuuhm.. Helaas! Morgen weer een interessant college over foutieve communicatiemodellen die zo'n ziljoen jaar geleden relevant zijn geweest...''

Zoals een vrouw van veertig de was doet en een man van zestig bloemetjes water geeft, zo gaan studenten nou eenmaal op stap. Het hoort bij onze leeftijd. Beetje respect dus voor de student van tegenwoordig.