Je bent aan het winkelen met je maat, schatje of broer op het moment dat hij of zij een bekende tegenkomt die jij je leven lang nog nooit gezien hebt. Ze begroeten elkaar vriendelijk, je knikt, probeert een geïnteresseerde houding aan te nemen en zanikt wat mee. Maar dan, voor je het weet staat je kameraad met het onbekende figuur innig te praten over een vriendin met autisme en een oma met geldproblemen. Ai. Je geïnteresseerde houding verandert in een wattefack-blik en je voelt je opeens overbodig en ongemakkelijk. Wat doe je? Juist. Één veeg over het scherm van je telefoon en je bent acuut connected met nieuwe conversaties die je zonder problemen kunt bijwonen; namelijk die op Facebook.
Ander voorbeeld. Ik loop op straat zonder bril. Mijn zicht reikt niet verder dan 30 centimeter. In de verte zie ik een lange jongen enthousiast naar me zwaaien. Of ja, zwaait hij wel naar mij? Aarzelend kijk ik achter me. Niemand. Dít is ongemakkelijk. Als mijn blik weer op de kerel in kwestie is gericht, zie ik dat hij nog steeds fanatiek zijn slungelige arm de lucht in smijt. Langzaam wordt de ruimte tussen ons kleiner. En ja hoor, mijn gevoel wordt bevestigd. Des te kleiner de afstand tussen ons wordt, des te lager zijn arm zakt. Ai. Deze kerel is wereldvreemd voor me en zwaait dus naar de verkeerde. Wat doet hij vervolgens? Juist. Hij grijpt gehaast naar zijn telefoon.
Dan nu, de eindconclusie van niet alleen mijn eigen kleine straatonderzoekje, maar van vele experimenten, observaties en keuringen die hebben plaatsgevonden over de hele wereld: 30% van de keren dat iemand zijn telefoon checkt op straat, is omdat men zich totaal geen houding weet aan te nemen op een bepaald moment. Ervaring mee? Leave a message!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten