Fantasy, oh fantasy...

Wie tegenwoordig geen mobiele telefoon heeft, wordt niet meegerekend als volwaardig lid van de Nederlandse maatschappij. Dit klinkt heel extreem, en dat is het ook. Mensen, we leven vandaag de dag in een informatie- en communicatiemaatschappij; onze omgeving verwacht van ons dat we 24/7 bereikbaar zijn voor de meest onzinnige dingen.

Uit onderzoek is gebleken dat Nederlanders een grote ergernis hebben ontwikkeld wat betreft bellen in openbare ruimtes. Wat veel bellers niet beseffen is dat de omgeving - vaak tegen hun zin in - meeluisteren tijdens een gesprek. Maar ja, laten we eerlijk zijn, je kan ook niks anders als je in een overvolle trein iemand luidt hoort praten. En, laten we nog eerlijker zijn, als je een sappig verhaal hoort, wil je ook niet anders, ook al zijn de mensen die het gesprek voeren onbekend.

Probleem is hier wel dat je maar één kant van het verhaal hoort; namelijk die van de beller in de trein. Uit eigen onderzoek is gebleken dat je uit een éénzijdige conversatie toch flink wat informatie kunt halen. En anders verzinnen we er zelf toch iets bij? ''Gaat het wel weer een beetje? Het was ook zó stom van hem!''  Hmm, wat zal er zijn gebeurd? Gedumpt? Vreemdgegaan? ''Oh, heb je nog veel last van je arm dan?''  Kijk aan, hij heeft haar geslagen! Of is het een auto-ongeluk geweest? Je kunt lachen, je schouders ophalen of rechtsboven op het kruisje klikken omdat je denk dat ik onzin lul, maar uit onderzoek is gebleken dat 70% van de treinreizigers fantaseert over telefoongesprekken in zijn of haar omgeving. Ook niks mis mee, toch? Zo hoor je nog eens wat in de trein!