Stiekemerds op straat

We roepen het allemaal maar al te hard; viezigheid en vuilnis op straat, daar moeten we samen zo snel mogelijk een einde aan maken. Zelf gooien we uiteraard nóóit een propje op straat, het zijn vooral van die geniepige, slinkse mensen die harteloos omgaan met onze mooie, openbare straten. Uhu, dream on! We verwaarlozen gezellig en gezamenlijk met z'n alle onze propere dorpjes en steden. Ik ben wederom een kijkje gaan nemen op straat om de grootste stiekemerds te betrappen.

Slachtoffer één is gespot in mijn straat. Mevrouw loopt zoekende over straat met een bananenschil. Deze is echter de komende 200 meter niet aanwezig, waardoor ze besluit haar schil midden op de stoep de dumpen. Lomp en ongemanierd. Ik besluit luidkeels mijn keel te schrapen en de vrouw in kwestie een hatelijke blik te geven. Het lijkt te werken: ze slaat haar hand voor haar mond, bukt, raapt ze schil op, en loopt neplachend verder.

Test een is geslaagd, test twee gaat enkele meters verderop van start. Deze man representeert hét stereotype dat ik bedoel; dé stiekemerd. Ongegeneerd neuspeuterend banjert hij door de schone straten van Eindhoven, met een propje aluminiumfolie en een leeg flesje cola in zijn hand, die gedoemd zijn om te eindigen op straat. Mijn voorspellingen worden werkelijkheid als meneer zonder enige gêne zijn afval op straat gooit. Ik besluit dezelfde tactiek toe te passen als voorheen, schraapt wederom mijn keel en zet een chagrijnig gezicht op. Meneer hoort het, kijkt op, kijkt weg, loopt verder.

Missie mislukt. Maar laat ik eerlijk zijn; al was het wel gelukt, dan had ik twee afvalobjecten kunnen sparen. Hoe kunnen we hier nou écht verandering in brengen met z'n alle? Het antwoord is helder: spreek elkaar er gewoon eens op aan. Wat heb je te verliezen? Als mensen besluiten er niks mee te doen; so be it. Heeft diegene een reden om zich stoer te voelen, en heb jij weer een reden om te denken dat je hebt bijgedragen aan het milieu.